Κριτική κινηματογράφου
Γράφει ο Κώστας Βλάχος
Εβραίος, Αυστριακής καταγωγής, ο Billy Wilder, αφού εργάστηκε ως δημοσιογράφος στο Βερολίνο, αναγκάστηκε μετά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία να καταφύγει στο Χόλυγουντ. Εκεί ξεδίπλωσε ένα απίστευτο ταλέντο στο σενάριο και στη σκηνοθεσία κερδίζοντας πολλές διακρίσεις στην πολύχρονη καριέρα του.
Το 1959 και αφού προηγήθηκε σειρά επιτυχιών (“Η λεωφόρος της δύσεως”, “Επτά μέρες φαγούρα” και άλλες) σκηνοθετεί το “Μερικοί το προτιμούν καυτό”. Μια κωμωδία παρεξηγήσεων πάνω σε δικό του πανέξυπνο σενάριο (σε συνεργασία με τον I.A.L. Diamond) με εύστοχους έως δηλητηριώδεις διαλόγους και άφθονη ανελέητη σάτιρα που βάλει ευθέως στην συντηρητισμό του Xόλυγουντ εκείνης της εποχής.
Στην ταινία, δυο μουσικοί ο Joe (Tony Curtis) και ο Jerry (Jack Lemmon), γίνονται μάρτυρες μιας σφαγής που διαπράττει η μαφία με αφορμή ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών (έμμεση αναφορά στην με εντολή του Αλ Καπόνε εν ψυχρώ εκτέλεση επτά μελών αντίπαλης συμμορίας στο Σικάγο το 1929) γεγονός που τους αναγκάζει να μεταμφιεστούν σε γυναίκες (Josephine και Daphne αντίστοιχα) και να ενταχθούν σε μια μουσική μπάντα γυναικών που ταξιδεύει στην Φλόριντα για μια σειρά εμφανίσεων. Στην πλοκή εισέρχεται η Sugar Kane (Merilyn Monroe) και ένας ώριμος playboy (Joe Brown). Από εκεί και πέρα γίνεται κυριολεκτικά ένας χάος. Οι ανατρεπτικές ατάκες που διαδέχονται η μια την άλλη και οι κωμικές καταστάσεις με τις αιφνίδιες ανατροπές, συγκροτούν μια αξεπέραστη κινηματογραφική δημιουργία, ένα σημείο αναφοράς για το Αμερικανικό σινεμά και όχι μόνο.
Ο Billy Wilder επιτίθεται κατά μέτωπο στη μουχλιασμένη ηθική του Χόλυγουντ που ακόμα εκείνη την εποχή ταλαιπωρείται από τον υποκριτικό πουριτανισμό του κώδικα Hays (σύνολο κανόνων και ηθικών κατευθυντήριων γραμμών που έπρεπε να ακολουθούν οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες προκειμένου να βγουν στους κινηματογράφους οι ταινίες τους). Η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, η παράλογη ενοχή, η υποκρισία και οι απαγορεύσεις γίνονται στάχτη και μπούλμπερη με τρόπο καταλυτικό και συνάμα ξεκαρδιστικό. Ο σκηνοθέτης, πολύ μπροστά από την εποχή του, θέτει ακόμα και θέμα ανοχής στην επιλογή του φύλου, γεγονός κυριολεκτικά πρωτάκουστο για την εποχή εκείνη.
Η ατάκα του φινάλε που εκστομίζεται από τον ηθοποιό Joe Brown «nobody΄s perfect» (κανείς δεν είναι τέλειος), είναι ίσως η καλύτερη punchline στα κινηματογραφικά χρονικά.
Το πρωταγωνιστικό τρίο είναι κυριολεκτικά ασυναγώνιστο. Η μελαγχολική αθωότητα της Merilyn Monroe, η ντροπαλότητα του Tony Curtis και πάνω από όλα η υποκριτική δεινότητα του Jack Lemmon αποτελούν υποδείγματα ερμηνευτικής δεξιοτεχνίας.
Η ταινία ήταν εισπρακτικός θρίαμβος και βραβεύτηκε με Όσκαρ κοστουμιών, ενώ ήταν υποψήφια για ακόμη πέντε κατηγορίες. Δυστυχώς έπεσε πάνω στον Μπεν Χουρ που εκείνη την χρονιά σάρωσε τα βραβεία (συνολικά 11).
Ο Billy Wilder ήταν 21 φορές υποψήφιος για Όσκαρ και το κέρδισε 6, ενώ το 1987 η Αμερικανική Κινηματογραφική Ακαδημία τον τίμησε με το βραβείο Irvning Thalberg για το σύνολο της προσφοράς του στην έβδομη τέχνη.
