Γερνάω μαμά!
Ως γονιός, το να βάζεις αυστηρούς κανόνες σε ένα παιδί, προϋποθέτει ότι έχεις την ικανότητα και την αξιοπρέπεια να τους τηρείς και ο ίδιος. Ειδάλλως, οι κανόνες είναι είτε ανεφάρμοστοι, είτε παράλογα τιμωρητικοί. Σε κάθε περίπτωση το αντιπαράδειγμα του γονιού είναι βλαπτικό.
Οι δήμοι, σύμφωνα με το Σύνταγμα, έχουν διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια. Η οικονομική τους αυτοτέλεια κατοχυρώνεται και από τον Ευρωπαϊκό Χάρτη Τοπικής Αυτονομίας (ΕΧΤΑ) που κυρώθηκε στη χώρα μας με το νόμο 1850/1989. Σύμφωνα με τον ΕΧΤΑ προβλέπεται ότι «οι χρηματοδοτικοί πόροι των ΟΤΑ θα πρέπει να είναι ανάλογοι με τις αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα ή το νόμο» Παρότι, σύμφωνα με το Σύνταγμα, “…δεν υφίστανται σχέσεις ελέγχου και ιεραρχίας”, μεταξύ κράτους και τοπικής αυτοδιοίκησης, “…αλλά συνεργασίας και συναλληλίας”, αυτό πολύ απέχει από την πραγματικότητα, και μοιάζει η σχέση τους με σχέση γονιού που βάζει τους κανόνες και παιδιού που οφείλει να τους υπακούει. Προκειμένου να ασκήσει τον ελεγκτικό του ρόλο, θεσπίζει πλήθος αυστηρότατων νόμων και κανονιστικών διατάξεων που αφορούν κάθε πτυχή της δραστηριότητας. Ειδικά για τα οικονομικά θέματα, αναγκάζει τους δήμους να καταθέτουν προϋπολογισμούς σε συγκεκριμένη ημερομηνία, οι οποίοι πρέπει να εγκριθούν, να γίνονται αναμορφώσεις του προϋπολογισμού για κάθε μικρή απόκλιση, να γίνονται γραφειοκρατικές δεσμεύσεις ποσών, αναλήψεις υποχρεώσεων, εκδόσεις ενταλμάτων, ορισμός υπαλλήλων, να αναρτώνται όλα στο διαδίκτυο κ.λπ. κ.λπ. Είναι εντελώς απαραίτητο να υπάρχει πλήρης διαφάνεια και σωστά έχει θεσπιστεί αυτός ο λεπτομερειακός έλεγχος, αν και γραφειοκρατικά αβάστακτος και επιχειρησιακά δυσλειτουργικός, αφού απορροφά εκατοντάδες εργατοώρες. Ωστόσο, θα τον υπόμενε κανείς αγόγγυστα, αν και η πολιτεία ήταν συνεπής. Το κράτος, όμως, πολλές φορές…παρανομεί! Είναι οξύμωρο, αλλά συμβαίνει!
Τα έσοδα που συγκεντρώνει το κράτος και οφείλει να αποδώσει στους ΟΤΑ δεν αποδίδονται στο ακέραιο, δεν αποδίδονται στην ώρα τους, φορτώνουν τους δήμους με αρμοδιότητες χωρίς την απαραίτητη μεταφορά πόρων και παρακρατούν κατά το δοκούν τεράστια ποσά. Το κράτος, λοιπόν, δεν διασφαλίζει την οικονομική αυτοτέλεια των δήμων, όπως οφείλει! Έτσι, οι δήμοι ασθμαίνουν, προσπαθώντας να ανταπεξέλθουν στις τεράστιες ανάγκες των πολιτών, δηλ. να συντηρήσουν σχολεία, να λειτουργήσουν αξιοπρεπώς τις υπηρεσίες τους με προσωπικό, να μην επιβάλουν τοπική φορολόγηση, να προβλέψουν τις μελλοντικές ανάγκες και να υλοποιήσουν αντίστοιχα έργα και άλλα πολλά, που κάνουν τον βίο αβίωτο.
Στα στρεβλά αυτά πλαίσια, κάθε μικρή ή μεγάλη εξωγενής χρηματοδότηση πρέπει να είναι απολύτως αξιοποιήσιμη. Για αυτό δεν νοείται η υλοποίηση κανενός έργου βιτρίνας, έργου μη αξιοποιήσιμου 100% από τους πολίτες. Παράδειγμα η πρόσφατη τροποποίηση του Σχεδίου Αστικής Αναζωογόνησης, που προέβλεπε την αναζωογόνηση του κέντρου της πόλης, έργου 4.500.000€, κουτσουρεύεται και περιορίζεται στην ανάπλαση της Πλατείας Ελ. Βενιζέλου και Εσταυρωμένου, καθώς και ενός τμήματος της Μ. Μπότσαρη. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ανάπλαση των οδών Μ. Μπότσαρη από Θηβών έως Κηφισό, Ν. Πλαστήρα και Δημαρχείου από Ι. Οδό μέχρι Αγ. Σπυρίδωνα, που θα διεύρυνε την εμπορική κίνηση και θα αποτελούσε θετική εξέλιξη και για τα μικρά καταστήματα και για το σύνολο των πολιτών. Υπάρχουν περιοχές της πόλης που έχουν να δουν έργο εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Π.χ. Δημοκρατίας, Έβρου, Κορυτσάς, Στ. Σαράφη, Παπαναστασίου, Π. Καβάλας, Ηρακλείτου, Σμύρνης και άλλες πολλές.
Τα χρόνια όμως περνούν και οι περιοχές μαραζώνουν! Όσο δεν υλοποιείται κάποια αναβάθμιση, σύντομα θα νεκρωθούν. Το κράτος είναι δυσκίνητο και δεν έχει πλήρη εικόνα. Οι δήμοι όμως, που αποτελούν τη ζώσα καθημερινότητα του πολίτη, αφενός πρέπει να διεκδικήσουν τα οφειλό-
μενα, αφετέρου να μην αναλώνονται σε αναποτελεσματικά έργα!
Στέλιος Βασιλειάδης
Εκδότης